က်ေနာ္ ကေလးဘတုန္းက ကစားကြင္းသြားဖို႔ ပူစာေတာ့ အေဖ့ခမ်ာ အလုပ္ပ်က္ ခံျပီး လိုက္ပို႔ခဲ့ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္၊ က်ဴရွင္ တက္ဖို႔ ပိုက္ဆံမေလာက္ေတာ့ အေဖ့ခမ်ာ သူ႔အေပါင္းၾကား မ်က္ႏွာ အပ်က္ခံျပီး ေခ်းေပး ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ေနာ္ အလုပ္မရေတာ့လည္း သူ႔အသိ မိတ္ေဆြ အကူအညီနဲ႔ ရေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့ေပး ေသးတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိက အေဖ တစ္္ခု သားတစ္ခုေလ။
က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေဖက သူ႔ညီမ (က်ေနာ့ အေဒၚ) နဲ႔ ေနျပီး က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ခြဲေနတယ္။ အေဖက သူ႔ေျမးေလးနဲ႔ ေဆာ့ခ်င္လို႔ အိမ္လာတိုင္း က်ေနာ္ကေတာ့ မအားဘူးေပါ့။ 'သြားစရာ ရွိလို႔ အေဖေရ' လို႔သာ ေျပာေျပာျပီး က်ေနာ္ ႏွုတ္ဆက္လို႔ အျပင္သြားေလ့ ရွိတယ္။
အေဖ့ဆီက ဖုန္းလာေတာ့လည္း'အလုပ္ကိစၥ ေျပာေနလို႔ ေနာက္မွ ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ေနာ္ အေဖ' လို႔ ကတိေတြ ေပးျပီး က်ေနာ္ ျပန္မေခၚျဖစ္တဲ့ အၾကိမ္ေတြက ပိုမ်ားတယ္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ အေဖနဲ႔ ေတြ႔ရင္ေတာင္ သြားစရာ ရွိလို႔ လုပ္စရာ ရွိလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ခဏပဲ ေတြ႔ျပီး က်ေနာ္ ႏွုတ္ဆက္ ထြက္သြား ေလ့ ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အေဒၚ့ဆီက ဖုန္းလာပါေလေရာ။ အေဖ့ကို ေဆးရံု တင္ထားရလိုပတဲ့။ အေဖ့ကို ေဆးရံုတင္ရေလာက္ေအာင္ ေရာဂါ ျပင္းေနတာ က်ေနာ့ကို မေျပာရလား ဆုိျပီး ျပႆနာ ရွာလိုက္တယ္။ အေဒၚက ျပန္ေျပာတယ္။
'နင့္အေဖ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ နင္မွ မအားတာကိုး' တဲ့။ စကားေျပာခြင့္ မရပဲ ၃ ရက္ အတြင္း မႏွိုးႏိုင္ေသာ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔အေဖ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။
က်ေနာ္ ပူဆာလို႔ အလုပ္ပ်က္ခံျပီး ကစားကြင္း ပုိ႔ေပးခဲ့တာေတြ၊ ေက်ာင္း က်ဴရွင္ တက္ဖို႔အတြက္ အေဖ့ ခမ်ာ မ်က္ႏွာ အငယ္ခံ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့တာေတြ၊ က်ေနာ္ နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ ခဏခဏ ေတာင္းဆုိေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ။
က်ေနာ္ ေတြးလိုက္တဲ့ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အေဖ့ အတြက္ အခ်ိန္ မအားလပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္ မိုက္မဲ ခဲ့တာပါ။
ခုေတာ့ က်ေနာ္ အခ်ိန္ေပးခ်င္လည္း အေဖ ဆီမွာ အခ်ိန္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)
No comments:
Post a Comment